Wędruję podróżuję do swej wiosny dnia                   
Jasnowłosą drogą z wyssanymi piętami.                   
Powoli odchodzę w cichość – niepostrzeżenie 
z myślą, że wiosna przeszła przeze mnie - niezauważona .
Nie znam jej imienia.  
Cicha i pusta wracam.                                                  Wszystko co rozkwita do nasienia powraca
w powrocie ukojenia.
Obsunęłam się w sobie bo zabolała mnie ziemia.
            
Zwykle  człowieczeństwo  na moją miarę bytu,
do sytości i pewności siebie we mnie nie dorośnie.
Można zwymiotować Europę,
można oswoić Europę.      
Można ukryć się,
we śnie, w Indiach w szklanej bani,
pod pazuchą ukochanego .

Można ślizgać się na niedomówieniach sumienia.
Można tkwić na nizinach zapomnienia 
i dziedzińcach błękitu .
Można przeżyć bliskie przejście na drugą stronę lustra
i spotkać westchnienie wędrujące.  
Można być ...  westchnieniem
Byłam za górami za lasami ...za kamiennym deszczem.
Nie powiem – gdzie nie byłam .

Wiatr zakorzeniony- Indonezja 

Podróżujemy 
z przekonaniem ,
że piękno istnienia
uwrażliwia nas
  do prawego postępowania.
W podróżach po świecie oświeceni pięknem i mądrością natury i kultury zatoczyliśmy koło
 i wróciliśmy do miejsca skąd rozpoczęliśmy podróż przed siebie i do siebie widząc wyraźniej odcienie szarości dnia codziennego

Odnaleźliśmy piękne miejsce  w rezerwacie przyrody dworek Władysława Zamoyskiego. Tworzymy tam
.Dom Obecności Twórczej  
otwarty  na ludzi ,
którzy  mają coś do powiedzenia w programie
Pax Kultura - aktywizowaniu dobroci prawości, piękna 
i pokoju